I' vo piangendo i miei passati tempi
i quai posi in amar cosa mortale,
senza levarmi a volo, abbiend'io l'ale,
per dar forse di me non bassi exempi.
Tu che vedi i miei mali indegni et empi,
Re del cielo invisibile immortale,
soccorri a l'alma disvïata et frale,
e 'l suo defecto di tua gratia adempi:
sí che, s'io vissi in guerra et in tempesta,
mora in pace et in porto; et se la stanza
fu vana, almen sia la partita honesta.
A quel poco di viver che m'avanza
et al morir, degni esser Tua man presta:
Tu sai ben che 'n altrui non ò speranza.
Francesco Petrarca
Al Italienesch,,,
Hien sengt seng verluerenen Zait ...
Ech muss méch awer méi sérieux derhannert setze for Italienesch ze léieren. Bis elo ass mäin "op modern getrimmte Latäin" an Italien nach ëmmer duergaange, fir an der Vakanz eens ze gin, awer fir hei alles mat fortzedroe, muss ech nach e bessi an d'Detailer goen.
Awer ech verstin hei 90% dervunner, vun deene 2 Gedichter, an déi sin immens schéin. Ech gesin dat ech och am gaange sin "aal" ze gin, well ech liese keng Gedichter méi (fréier hun ech der souguer geschriwwen). Merci, datt ech hei vun dir gerëselt gin, Gennaro.
Daat ass den aalen Litterareschen Italieneschen , dén esouguer fir D'Italiener schweier ass, mé et get am Lycée studeiert... (dei hunn eng klassesch Kultur dei fantastesch ass... an villen helleft et net fir aus dem Land eppes méi Mënschleches ze maachen)
Aal ginn ass Reichtum ... et ass daat waat dei Jong net verstinn.
Gescht hunn ech é Médchen kennen geleiert dei mir gesoot huet:
" tu sais j'ai vécu avec un homme bien plus vieux que moi... un an de vécu avec lui en valait deux pour moi..." , an aus sengen Aan ass nemmen Luucht komm.
Et muss én net mat engem/r äler Persoun liewen mé et muss én nés leieren hinnen nozelauschteren ...
E sei tagliato fuori,
Quelle tue convinzioni, le nuove sono migliori,
Le tue non vanno più,
Ragione non hai più.
Daat as eng Konviktioun dei die Äler sech an de Kapp setzen...
Cueillez, cueillez votre jeunesse :
Comme à cette fleur, la vieillesse
Fera ternir votre beauté.
Upps... et la beauté de l'âme alors?
D'Griechen soen fir én Kultiveierten Mensch:
Morfomenos ... formeiert an gleichzaitesch schein
Mignonne, allons voir si la rose
Qui ce matin avait déclose
Sa robe de pourpre au soleil,
A point perdu cette vesprée
Les plis de sa robe pourprée,
Et son teint au votre pareil.
Las ! voyez comme en peu d'espace,
Mignonne, elle a dessus la place,
Las, las ses beautés laissé choir !
O vraiment marâtre Nature,
Puisqu'une telle fleur ne dure
Que du matin jusques au soir !
Donc, si vous me croyez, mignonne,
Tandis que vôtre âge fleuronne
En sa plus verte nouveauté,
Cueillez, cueillez votre jeunesse :
Comme à cette fleur, la vieillesse
Fera ternir votre beauté.
Vecchio
Mentre ti scoppia il cuore, non devi far rumore,
Anche se hai tanto amore, da dare a chi vuoi tu!
Ma sei vecchio.
Insulteranno Vecchio
Con tutto quella smania che sai tu,
Vecchio,
E sei tagliato fuori,
Quelle tue convinzioni, le nuove sono migliori,
Le tue non vanno più,
Ragione non hai più.
Vecchio si
Con tanto che faresti,
adesso che potresti non cedi perché esisti,
perché respiri tu
Als Lettres classiques Promovéierten kennen ech dat doten natiirléch, mais ech hat net mol dru geduecht. Dat ass dach direkt schlëmm. Ech sin am gaangen op den Hond ze kommen....
Je m'en allais, les poings dans mes poches crevées ;
Mon paletot aussi devenait idéal ;
J'allais sous le ciel, Muse ! et j'étais ton féal ;
Oh ! là ! là ! que d'amours splendides j'ai rêvées !
Mon unique culotte avait un large trou.
- Petit-Poucet rêveur, j'égrenais dans ma course
Des rimes. Mon auberge était à la Grande-Ourse.
- Mes étoiles au ciel avaient un doux frou-frou
Et je les écoutais, assis au bord des routes,
Ces bons soirs de septembre où je sentais des gouttes
De rosée à mon front, comme un vin de vigueur ;
Où, rimant au milieu des ombres fantastiques,
Comme des lyres, je tirais les élastiques
De mes souliers blessés, un pied près de mon coeur !
Ich war nicht einer deiner guten Jungen.
An meinem Jugendtrotz ist mancher Rat
Und manches wohlgedachte Wort zersprungen.
Nun sieht der Mann, was einst der Knabe tat.
Doch hast du, alter Meister, nicht vergebens
An meinem Bau geformt und dich gemüht.
Du hast die besten Werte meines Lebens
Mit heißen Worten mir ins Herz geglüht.
Verzeih, wenn ich das Alte nicht bereue.
Ich will mich heut wie einst vor dir nicht bücken.
Doch möcht ich dir für deine Lehrertreue
nur einmal dankbar, stumm die Hände drücken.